Πανέμορφο κλουβί

Ξυπνώντας σήμερα παρατήρησα ,για πρώτη φορά μετα απο τόσα χρόνια πάνω στην γή ,το κλουβί μου. Καθώς σκιτσογραφούσα την μορφή του στην μνήμη μου μια λεπτομέρεια αντήχησε στο μυαλό μου σαν καμπάνα. Το κλουβί μου είναι εκπληκτικά ευρύχωρο! Για την ακρίβεια έχει όλες τις ανέσεις που θα μπορούσε κάποιος να ζητήσει. Έχει νερό, φαγητό, αντικείμενα διασκέδασης, ζεστασιά .... Έχει και χρώματα ! Χρώματα οπως το πράσινο, το καφέ, το χρυσό και πολλά άλλα ζωντανά και χαρούμενα χρώματα. Το κλουβί μου είναι αρκετά μεγάλο έτσι μπορώ να γυμνάζω, έστω και λίγο, τις φτερούγες μου. Για να μην είναι μονότονο και βαρετό είναι γεμάτο ξύλινα και μεταλλικά στολίδια! Αχ πόσο μαρέσουν αυτά τα στολίδια αλλά αυτό που μαρέσει περισσότερο στο κλουβί μου είναι οτι κρέμεται στην άκρη του δακτύλου ενός ψηλού, άψυχου τέρατος. Αυτό το τέρας έχει πολλά μάτια και πολλές φορές βγαίνουν φωνές και κραυγές απο τα βάθη του εγώ του. Έχω συνηθίσει βέβαια και πλέον μου ακούγονται σαν μουρμουρητό του αέρα. Το κλουβί μου που λέτε έχει πολύ όμορφη θέα και ειμαι πόλυ ευτυχισμένη γιαυτό. Βλέπει απο ψηλά εκατομμύρια τέρατα και εκατομμύρια όντα κλεισμένα στα κλουβιά τους.! Το κάθε κλουβί είναι ξεχωριστό, έχει το δικό του παραμύθι,την δική του ιστορία, το δικό του μέλλον να χαράξει . Μέσα απο τα κάγκελα μου είναι καλά...δέν παραπονιέμαι καθόλου γιατι έξω απο τα κάγκελα... Έξω απο τα κάγκελα λοιπόν βρίσκονται κάποια ζωντανά όντα που αποκαλούνται “γάτες” και βρίσκουν ικανοποίηση και διασκέδαση στο να παλεύουν κάθε βράδυ για ψαροκόκκαλα. Τι ανόητο παιχνίδι και αυτό ..! Η μία απο αυτές είναι τόσο όμορφη που ξεπερνάει τα όρια της φαντασίας και αδυνατεί να εκφραστεί αυτή της η μοναδικότητα μεσα στα όρια της γλώσσας . Έχει μαύρο τρίχωμα, γαλάζια καθηλωτικά μάτια και ευλύγιστο κορμί με χάρη στον αιώνιο χορό της γιατί δεν μπορεί κάποιος να πεί οτι περπατάει αλλα οτι βρίσκεται σε μια ακούραστη επίδειξη των ευγενικών και λεπτεπίλεπτων κινήσεών της . Παρά την μοναδικότητά της που την κάνει να ξεχωρίζει απο όλες τις υπόλοιπες δεν φαίνεται να την εκμεταλεύται για το ατομικό της συμφέρον αντιθέτως φαίνεται να είναι μια πολύ μοναχική γάτα . Ώρες ατελείωτες κάθομαι αγκαλιά με τα κάγκελα μου και την παρατηρώ απο περιέργεια. Όταν όλοι του είδους της συμμετέχουν στα βραδινά ξεστρατίσματα αυτή απομακρυσμένη στην γωνία, καθισμένη πάνω σε μία παλιά κούτα, φωτισμένη απο λιγοστό φως κάθεται και παρατηρεί το ανούσιο κυνήγι ηλιθιότητας που επικρατεί. Πολλές φορές νομίζω οτι νιώθει σαν να μην ανήκει εκεί και οτι αυτός είναι ο λόγος που περνάει την περισσότερη ώρα της μόνη σε νεκρά απο φωνές μέρη να αγναντεύει το άπειρο. Τώρα τελευταία όμως έχω παρατηρήσει οτι το βλέμμα της άλλαξε κατεύθυνση και δεν κοιτάει πια το άπειρο αλλα κάτι πιο ζωντανό. Εμένα...! Για την ακρίβεια ολημερίς επεξεργάζεται το κλουβί μου και κατ’ επέκταση εμένα. Ίσως απο λύπηση, ίσως απο ανάγκη για επικοινωνία δεν ξέρω.. Και όταν κουράζεται πια να μου μιλάει με τα μάτια της γυρνάει το βλέμμα της στον ορίζοντα και αυτός της χαρίζει δάκρυα..Ίσως ο νούς της να προβληματίζεται όπως και ο δικός μου για το ποιός είναι πιο τυχερός...Εγώ η αυτή ;
Εκτός απο τις γάτες υπάρχουν πολλά άψυχα τέρατα σαν το δικό μου, όπως προανέφερα, στολισμένα με κλουβιά διαφορετικού μεγέθους,σχήματος,χρώματος. Βέβαια μέσα τους υπάρχουν ζωντανά όντα σαν εμένα μονο που ποικίλουν οι μορφές τους. Άλλα είναι ψηλά, άλλα όμορφα , άλλα άσχημα , άλλα τριχωτά , άλλα .........
Όλα τους είναι διαφορετικά μεταξύ τους όμως όλα τους έχουν κάτι κοινό. Αυτό το βλέμμα θλίψης και απόγνωσης. Μα γιατί ; Δέν καταλαβαίνω το γιατί. Τα κλουβιά μας είναι πρώτης τάξεως. Μας παρέχουν τα απαραίτητα να ζούμε και μας προφυλάσσουν και απο Τους Έξω.. Επίσης αν σηκώσω λίγο το κεφάλι βλέπω μια χρυσή στρογγυλή σφαίρα πάνω σε ένα γαλάζιο χαλί που πολλές φορές ειναι λερωμένο με σαντιγύ.Αυτή η σφαίρα εκπέμπει θερμότητα και φωτίζει τα ποτάμια κλουβιών μας.Ναι ,ναι όταν ειναι εκεί κλείνω τα μάτια και όλα αμέσως ειναι ομορφότερα. Η σφαίρα αυτη όμως δεν μένει πάντα εκεί. Κάποια στιγμή της μέρας αρρωσταίνει γιαυτό χλομιάζει Έτσι της αλλάζουν και το χαλί και της βάζουν ενα μαύρο μήπως και καλυτερέψει. Παλιότερα υπήρχαν κομματάκια χρυσού διασκορπισμένα πάνω στο μαύρο χαλί αλλα μάλλον τα τέρατα θα τα μάζεψαν με την ηλεκτρική σκούπα γιατί ενοχλούσαν στην αποχαύνωση μας. Χαίρομαι τοσο πολύ για την τοποθεσία του κλουβιού μου γιατί βλέπει σε μία σχισμή τεράτων που πίσω βαθιά πολύ μακρυά αχνοφαίνονται κατι πράσινα και καφέ όντα που ακούραστα όλη μέρα χορεύουν στο τραγούδι του ανέμου. Πόσο θα ήθελα να τους κάνω παρέα. Ειμαι όμως πολύ μακρυά και κλεισμένη στο ομορφο κλουβί μου αδυνατώντας να πετάξω μέχρι εκεί. Ίσως είναι καλύτερα έτσι.Σήμερα που λέτε έγινε κάτι προτόγνωρο . Κάθώς ερχόταν η αλλαγή του χαλιού, ένα αεράκι πρόσταξε την πορτούλα του κλουβιού μου να ανοίξει. «Ωχ!Τι να κάνω τώρα ;» σκέφτηκα ..Πήγα λοιπόν στην άκρη της πόρτας και τότε ήλθα σε δίλημμα ! Θα ήταν άραγε οι φτερούγες μου αρκετά γυμνασμένες ωστε να μπορέσω να πετάξω ; Πού θα πήγαινα αν έφευγα ; Στα πράσινα αυτά όντα ; Και αν ήταν καλύτερα μέσα στο κλουβί μου τελικά ; Θα μπορούσα να γυρίσω ; Έβγαλα δηλά την μουσούδα μου έξω και ένιωσα ένα καινούριο για μένα αίσθημα .. Ρίγος πέστε το .. Το βλέμα μου έπεσε πρώτα στον μαύρο γάτο που με τόσο πάθος παρακολουθούσα καθημερινά . Ήταν εκεί κάτω και για πρώτη φορά στην ζωή του χαμογελούσε κοιταζοντάς με. Τι παράξενο ..Με κοιταξε για μια στιγμή με ζωγραφισμένη την χαρά στις ίριδες των όμορφων ματιών του και ξαφνικά με ευγενικό οπως πάντα τρόπο και με λίγη ιδιαίτερη προσοχή στην λεπτοτητά του μου έγνεψε προς τα πράσινα όντα που χορεύουν ακατάπαυστα. Χίμαρος συναισθημάτων τότε με κατέκλησε και πριν προλάβω να απολαύσω το καινούριο για εμένα πανηγύρι συναισθημάτων ενας άσπρος και παχουλός γάτος, και απότι κατάλαβα υποτιθέμενος ηγέτης της συμμορίας των ηλίθιων αιλουροειδών , μου έκανε επίδειξη των νυχιών του παρέα με ένα άγριο και απειλητικό βλέμα. Έπρεπε να βιαστώ, να πάρω μία απόφαση.Θα έμενα ή θα έφευγα απο το κλουβί μου ; Η πόρτα έπρεπε να κλείσει με η χωρίς εμένα μέσα. Όχι για καποιο σοβαρό σκοπό αλλα για υπόδειγμα..! Κοιτούσα μία τους γάτους και μία τους αιώνιους χορευτές. Το ήξερα οτι μπορούσα να δώσω μια και να πετάξω μακρυά αφήνοντας τα πάντα πίσω στο παρελθόν αλλα δεν ήθελα να αφήσω μόνη της την μαύρη γάτα. Το ήξερα οτι της έδινα κουράγιο σε αυτό το καθημερινό της μαρτύριο ζωής και ήξερα οτι και αυτή έκανε το ίδιο σε εμένα. Έτσι δειλά έκανα ενα βήμα πίσω πάλι μέσα στην ¨ασφάλεια¨ του κλουβιού μου και έκλεισα καλά την πόρτα πίσω μου. Όταν η γάτα ήταν έτοιμη να αφήσει αυτόν τον τόπο θα μου άνοιγε για να ξεφύγουμε μαζί.Θα δείτε που σας λέω.. Το κλουβί μου σκέφτηκα είναι άνετο δεν είναι τόσο άσχημο τελικά να ¨ζείς¨ εδω μέσα Σήκωσα το βλέμα σιγά απο το πάτωμα τότε και αντίκρισα μπρος μου έναν καθρέφτη. Έδειχνε μία κοπέλα. Εστιάζοντας και κοιτάζοντας καλύτερα άπλωσα φοβισμένα το χέρι μου μπροστά και είδα την κοπέλα να ανταποκρίνεται στην κινησή μου. Ξαφνικά τα χέρια της μεταμορφώθηκαν σε φτερά σαν τα δικά μου. Άσπρα, γεμάτα πούπουλα φτερά , ξεχωριστά στην όψη . Τα θαύμασα για μία στιγμή όμως ξαφνου η κοπέλα έκανε ένα βήμα πίσω , άνοιξε την πόρτα , μου χαμογέλασε για μία τελευταία φορά και .... πέταξε .. ! Πέταξε με όλη της την δύναμη όσο πιο μακρυά γινόταν. Και εγώ καθόμουν εκεί πίσω απο την καγκελόπορτα και την θαύμαζα. Μία μέρα θα την συναντήσω .. Νομίζω.. Παρέα με την γάτα ... θα το δείτε ... μια μέρα ...
By amalia