Ύπνος: Καλωσήρθες στον κόσμο των ψευδαισθήσεων

Αυτό το αίσθημα του κατασπαραγμού της ψυχής πριν το χάδι του ύπνου ποιος άραγε το έχει νιώσει; ‘Εχεις νιώσει ποτέ να φοβάσαι να κλείσεις τα μάτια σου μήπως και καταλάθος,πέρα από τις προσταγές του θέλω σου στα βλέφαρά σου, κοιμηθείς; Ενώ παραδόξως,την ίδια ακριβώς στιγμή,στο ίδιο ακριβώς συναίσθημα,τρομάζεις με την ιδέα της εξόδου σου από αυτόν τον γλυκανάλατο λήθαργό σου,τον ύπνο;
Και όταν πια το βασανισμένο κορμί σου υποκύψει στις προσταγές της Βασίλισσας των αναγκών σου μια μαύρη σκιά θολώνει την πραγματικότητά σου.
Τότε είναι πια αργά. Μόλις εισχωρήσεις στον λαβύρινθο αυτό πρέπει να βρείς την έξοδο και την λύση του γρίφου για να επανέλθεις στην γλυκανάλατη πραγματικότητά σου.
Μπορεί να φοβάσαι όλη αυτή τη σκιά όμως σε μαγεύει η μελαγχολική μελωδία που ηχεί στα αυτιά σου,αυτός ο αόριστος σκοπός. Σαν νύμφες του δάσους να τραγουδούν αυτό το ξόρκι κι όμως...

Ω Μέγα των βασανισμένων ψυχών
Ω εσένα καλούμε μέσα από τις σκιές
Άκουσε αυτό το τραγούδι των μοιρών
Φέρε δικαιοσύνη μέσα από αυτές τις κραυγές.

Δεν επιλέγεις να τις συντροφέψεις και συ στο αιώνιο χορό τους ούτε στα αιώνια τους μάγια,μάγια που έχουν παγιδεύσει αμέτρητες ψυχές αλλα συνεχίζεις στο μονοπάτι του ύπνου.
Η σκιά διαλύεται και πλέον αντικριζεις ενα δάσος γεμάτο δέντρα ανθισμένα σταγόνες ασυνείδητου και ένα σκαλιστό μονοπάτι μυστηρίου σε καλεί να του κρατήσεις συντροφιά.Δεν αρνήσε..Έτσι και αλλιώς χαμένος βρίσκεσαι στον ιστό του μυαλού σου,εναν ιστό φτιαγμένο απο τον καθρέπτη του εαυτού σου,καθρέπτη ενσαρκωμένο σε αράχνη,αράχνη ύπουλη.Δεν ξέρεις τι ακριβώς ψάχνεις να βρείς,δεν σου είπε η Βασιλισσα.Μονάχα ένα πηγάδι θυμάσαι οτι ανέφερε όμως η προσοχή σου ήταν στο τραγούδι των νυμφών ετσι προχωράς στο άγνωστο με οδηγό την απελπισία σου.
Θυμάσαι στίχους και με τρεμάμενη φωνή προσπαθείς να τραγουδίσεις,να ερμηνέυσεις την κατάντια σου.

Κοιτώντας τα σύννεφα
Να περνούν
Αναρωτιέμαι το γιατί
Ο πόνος δεν με εγκατέλειψε ποτέ
Η θλίψη,η οδύνη,η παραζάλη
Που δεν έφυγαν ποτέ
Πετάω μακριά...
Πετάω μακριά...
Κρατώντας χέρια με τον εαυτό μου
Μοιράζοντας ζωή με τον εαυτό μου
Θερίζοντας την μοναξιά που έχω σπείρει
Σ’αυτά τα χωράφια που έχω μεγαλώσει
Σκάβωντας την μαυρίλα απο το μυαλό μου
Θα πεθάνω ολομόναχος...


-Saturnus-

Το επαναλάμβανες συνέχεια λες και ήταν συνοδοιπόρος σου στο ταξίδι του πουθενά.Και όταν κουράστικες να μονολογείς αυτο συνέχισε να κάνει κούνια στην παιδική χαρά του λογικού σου, σε μια κούνια που έτρηζε απο μαρασμό και προσμονή για αγάπη.
Τα δέντρα αρχίζουν να λιγοστέυουν και μια μυρωδιά έρωτα,ουρανού και χώματος πλημμυρίζει τις αποθήκες της οσφρησής σου οθώντας σε μια μηχανική κίνηση των ματιών που είχες ξεχάσει εδώ και καιρό, ευχαρίστησης..! Παραμερίζοντας τις φυλωσιές νευρικών πλεγμάτων πλεον μπορείς να αντικρίσεις ξεκάθαρα την λίμνη επιθυμιών που έπιασε η αίσθηση της μυρωδιάς σου απο μακρια.Στάθηκες ακίνητος μπροστά της τόσο που ο ούτε ο χρόνος μαρτυράει απλά παρατηρώντας σαν ξένος την λίμνη των επιθυμιών σου.Και όταν πλεον έγινες ένα με το τοπίο,και οταν καταράκτης είχε προσαρμόσει τα πλοκάμια του γύρω σου,και όταν τα τριφύλλια είχαν κάνει αποικίες γύρω απο τα πόδια σου τότε ενάντια σε όλες τις προσδοκίες έσκυψες και σήκωσες μια μεγάλη πέτρα των πρέπει και με όλη την δύναμη που είχες θάψει μέσα σου την έστειλες βαθιά στον πυθμένα της λίμνης αναταράσοντας τα νερά τόσο ωστε να λυθούν τα δεσμά τους.
Ο χρόνος στον κόσμο αυτο της ψευδαίσθησης δεν μετράει με τον ίδιο τρόπο,παίζει τα δικά του παιχνίδια.
Η Βασίλισσα αποφάσισε να λύσει το ξόρκι της αορασίας που σου έιχε ρίξει ωστε να μην βρεις ποτέ το πηγάδι μόνο και μόνο γιατί κατάφερες να περάσεις την δοκιμασία της λίμνης..Αχ και να ήξερες πόσο κόσμο έχει ρουφήξει αυτή η λίμνη..Αφου έπεσε το πέπλο της αορασίας είσαι ικανός πλεον να αντιληφθείς οτι τόσο καιρό περιπλανιέσαι και κάνεις κύκλους γύρω απο το πολυπόθητο πηγάδι των ικανοτήτων σου.Έτσι και εσύ χωρίς κανέναν δισταγμό ψαρεύεις με το καλάμι της πίστης μέσα απο το πηγάδι ένα ένα,το ένα μετά το άλλο,τα ψάρια της δύναμης !!
Αφού πλεον πέρασες τα μάγια της Βασίλισσας των αναγκών,την δοκιμασία της λίμνης των επιθυμιών,αφού χάθηκε το πέπλο της αορασίας και αφού ψάρεψες με το καλάμι της πίστης τα ψάρια της δύναμης απο το πηγάδι των ικανοτήτων σε Χρήζω πλέον άνθρωπο.!
Πριν προλάβεις να χαρείς αυτη σου τη νίκη όμως αναλογήσου οτι έφτασε κιόλας το πρωί και πρέπει να φύγεις απο τον λαβύρινθο του ύπνου και να επιστρέψεις στο αίσθημα κατασπαραγμού της ψυχής σου.. Είναι δική σου η επιλογή ποιό μονοπάτι θα ακολουθήσεις.. Το λογικό παράλογο ή το ανθρώπινο .. Εγώ επιλέγω το πρώτο
Καλωσήρθες στον κόσμο των ψευδαισθήσεων.




By amalia



1st picture by Nathie
2nd picture by Angelic Disgrace82

Πανέμορφο κλουβί

Ξυπνώντας σήμερα παρατήρησα ,για πρώτη φορά μετα απο τόσα χρόνια πάνω στην γή ,το κλουβί μου. Καθώς σκιτσογραφούσα την μορφή του στην μνήμη μου μια λεπτομέρεια αντήχησε στο μυαλό μου σαν καμπάνα. Το κλουβί μου είναι εκπληκτικά ευρύχωρο! Για την ακρίβεια έχει όλες τις ανέσεις που θα μπορούσε κάποιος να ζητήσει. Έχει νερό, φαγητό, αντικείμενα διασκέδασης, ζεστασιά .... Έχει και χρώματα ! Χρώματα οπως το πράσινο, το καφέ, το χρυσό και πολλά άλλα ζωντανά και χαρούμενα χρώματα. Το κλουβί μου είναι αρκετά μεγάλο έτσι μπορώ να γυμνάζω, έστω και λίγο, τις φτερούγες μου. Για να μην είναι μονότονο και βαρετό είναι γεμάτο ξύλινα και μεταλλικά στολίδια! Αχ πόσο μαρέσουν αυτά τα στολίδια αλλά αυτό που μαρέσει περισσότερο στο κλουβί μου είναι οτι κρέμεται στην άκρη του δακτύλου ενός ψηλού, άψυχου τέρατος. Αυτό το τέρας έχει πολλά μάτια και πολλές φορές βγαίνουν φωνές και κραυγές απο τα βάθη του εγώ του. Έχω συνηθίσει βέβαια και πλέον μου ακούγονται σαν μουρμουρητό του αέρα. Το κλουβί μου που λέτε έχει πολύ όμορφη θέα και ειμαι πόλυ ευτυχισμένη γιαυτό. Βλέπει απο ψηλά εκατομμύρια τέρατα και εκατομμύρια όντα κλεισμένα στα κλουβιά τους.! Το κάθε κλουβί είναι ξεχωριστό, έχει το δικό του παραμύθι,την δική του ιστορία, το δικό του μέλλον να χαράξει . Μέσα απο τα κάγκελα μου είναι καλά...δέν παραπονιέμαι καθόλου γιατι έξω απο τα κάγκελα... Έξω απο τα κάγκελα λοιπόν βρίσκονται κάποια ζωντανά όντα που αποκαλούνται “γάτες” και βρίσκουν ικανοποίηση και διασκέδαση στο να παλεύουν κάθε βράδυ για ψαροκόκκαλα. Τι ανόητο παιχνίδι και αυτό ..! Η μία απο αυτές είναι τόσο όμορφη που ξεπερνάει τα όρια της φαντασίας και αδυνατεί να εκφραστεί αυτή της η μοναδικότητα μεσα στα όρια της γλώσσας . Έχει μαύρο τρίχωμα, γαλάζια καθηλωτικά μάτια και ευλύγιστο κορμί με χάρη στον αιώνιο χορό της γιατί δεν μπορεί κάποιος να πεί οτι περπατάει αλλα οτι βρίσκεται σε μια ακούραστη επίδειξη των ευγενικών και λεπτεπίλεπτων κινήσεών της . Παρά την μοναδικότητά της που την κάνει να ξεχωρίζει απο όλες τις υπόλοιπες δεν φαίνεται να την εκμεταλεύται για το ατομικό της συμφέρον αντιθέτως φαίνεται να είναι μια πολύ μοναχική γάτα . Ώρες ατελείωτες κάθομαι αγκαλιά με τα κάγκελα μου και την παρατηρώ απο περιέργεια. Όταν όλοι του είδους της συμμετέχουν στα βραδινά ξεστρατίσματα αυτή απομακρυσμένη στην γωνία, καθισμένη πάνω σε μία παλιά κούτα, φωτισμένη απο λιγοστό φως κάθεται και παρατηρεί το ανούσιο κυνήγι ηλιθιότητας που επικρατεί. Πολλές φορές νομίζω οτι νιώθει σαν να μην ανήκει εκεί και οτι αυτός είναι ο λόγος που περνάει την περισσότερη ώρα της μόνη σε νεκρά απο φωνές μέρη να αγναντεύει το άπειρο. Τώρα τελευταία όμως έχω παρατηρήσει οτι το βλέμμα της άλλαξε κατεύθυνση και δεν κοιτάει πια το άπειρο αλλα κάτι πιο ζωντανό. Εμένα...! Για την ακρίβεια ολημερίς επεξεργάζεται το κλουβί μου και κατ’ επέκταση εμένα. Ίσως απο λύπηση, ίσως απο ανάγκη για επικοινωνία δεν ξέρω.. Και όταν κουράζεται πια να μου μιλάει με τα μάτια της γυρνάει το βλέμμα της στον ορίζοντα και αυτός της χαρίζει δάκρυα..Ίσως ο νούς της να προβληματίζεται όπως και ο δικός μου για το ποιός είναι πιο τυχερός...Εγώ η αυτή ;
Εκτός απο τις γάτες υπάρχουν πολλά άψυχα τέρατα σαν το δικό μου, όπως προανέφερα, στολισμένα με κλουβιά διαφορετικού μεγέθους,σχήματος,χρώματος. Βέβαια μέσα τους υπάρχουν ζωντανά όντα σαν εμένα μονο που ποικίλουν οι μορφές τους. Άλλα είναι ψηλά, άλλα όμορφα , άλλα άσχημα , άλλα τριχωτά , άλλα .........
Όλα τους είναι διαφορετικά μεταξύ τους όμως όλα τους έχουν κάτι κοινό. Αυτό το βλέμμα θλίψης και απόγνωσης. Μα γιατί ; Δέν καταλαβαίνω το γιατί. Τα κλουβιά μας είναι πρώτης τάξεως. Μας παρέχουν τα απαραίτητα να ζούμε και μας προφυλάσσουν και απο Τους Έξω.. Επίσης αν σηκώσω λίγο το κεφάλι βλέπω μια χρυσή στρογγυλή σφαίρα πάνω σε ένα γαλάζιο χαλί που πολλές φορές ειναι λερωμένο με σαντιγύ.Αυτή η σφαίρα εκπέμπει θερμότητα και φωτίζει τα ποτάμια κλουβιών μας.Ναι ,ναι όταν ειναι εκεί κλείνω τα μάτια και όλα αμέσως ειναι ομορφότερα. Η σφαίρα αυτη όμως δεν μένει πάντα εκεί. Κάποια στιγμή της μέρας αρρωσταίνει γιαυτό χλομιάζει Έτσι της αλλάζουν και το χαλί και της βάζουν ενα μαύρο μήπως και καλυτερέψει. Παλιότερα υπήρχαν κομματάκια χρυσού διασκορπισμένα πάνω στο μαύρο χαλί αλλα μάλλον τα τέρατα θα τα μάζεψαν με την ηλεκτρική σκούπα γιατί ενοχλούσαν στην αποχαύνωση μας. Χαίρομαι τοσο πολύ για την τοποθεσία του κλουβιού μου γιατί βλέπει σε μία σχισμή τεράτων που πίσω βαθιά πολύ μακρυά αχνοφαίνονται κατι πράσινα και καφέ όντα που ακούραστα όλη μέρα χορεύουν στο τραγούδι του ανέμου. Πόσο θα ήθελα να τους κάνω παρέα. Ειμαι όμως πολύ μακρυά και κλεισμένη στο ομορφο κλουβί μου αδυνατώντας να πετάξω μέχρι εκεί. Ίσως είναι καλύτερα έτσι.Σήμερα που λέτε έγινε κάτι προτόγνωρο . Κάθώς ερχόταν η αλλαγή του χαλιού, ένα αεράκι πρόσταξε την πορτούλα του κλουβιού μου να ανοίξει. «Ωχ!Τι να κάνω τώρα ;» σκέφτηκα ..Πήγα λοιπόν στην άκρη της πόρτας και τότε ήλθα σε δίλημμα ! Θα ήταν άραγε οι φτερούγες μου αρκετά γυμνασμένες ωστε να μπορέσω να πετάξω ; Πού θα πήγαινα αν έφευγα ; Στα πράσινα αυτά όντα ; Και αν ήταν καλύτερα μέσα στο κλουβί μου τελικά ; Θα μπορούσα να γυρίσω ; Έβγαλα δηλά την μουσούδα μου έξω και ένιωσα ένα καινούριο για μένα αίσθημα .. Ρίγος πέστε το .. Το βλέμα μου έπεσε πρώτα στον μαύρο γάτο που με τόσο πάθος παρακολουθούσα καθημερινά . Ήταν εκεί κάτω και για πρώτη φορά στην ζωή του χαμογελούσε κοιταζοντάς με. Τι παράξενο ..Με κοιταξε για μια στιγμή με ζωγραφισμένη την χαρά στις ίριδες των όμορφων ματιών του και ξαφνικά με ευγενικό οπως πάντα τρόπο και με λίγη ιδιαίτερη προσοχή στην λεπτοτητά του μου έγνεψε προς τα πράσινα όντα που χορεύουν ακατάπαυστα. Χίμαρος συναισθημάτων τότε με κατέκλησε και πριν προλάβω να απολαύσω το καινούριο για εμένα πανηγύρι συναισθημάτων ενας άσπρος και παχουλός γάτος, και απότι κατάλαβα υποτιθέμενος ηγέτης της συμμορίας των ηλίθιων αιλουροειδών , μου έκανε επίδειξη των νυχιών του παρέα με ένα άγριο και απειλητικό βλέμα. Έπρεπε να βιαστώ, να πάρω μία απόφαση.Θα έμενα ή θα έφευγα απο το κλουβί μου ; Η πόρτα έπρεπε να κλείσει με η χωρίς εμένα μέσα. Όχι για καποιο σοβαρό σκοπό αλλα για υπόδειγμα..! Κοιτούσα μία τους γάτους και μία τους αιώνιους χορευτές. Το ήξερα οτι μπορούσα να δώσω μια και να πετάξω μακρυά αφήνοντας τα πάντα πίσω στο παρελθόν αλλα δεν ήθελα να αφήσω μόνη της την μαύρη γάτα. Το ήξερα οτι της έδινα κουράγιο σε αυτό το καθημερινό της μαρτύριο ζωής και ήξερα οτι και αυτή έκανε το ίδιο σε εμένα. Έτσι δειλά έκανα ενα βήμα πίσω πάλι μέσα στην ¨ασφάλεια¨ του κλουβιού μου και έκλεισα καλά την πόρτα πίσω μου. Όταν η γάτα ήταν έτοιμη να αφήσει αυτόν τον τόπο θα μου άνοιγε για να ξεφύγουμε μαζί.Θα δείτε που σας λέω.. Το κλουβί μου σκέφτηκα είναι άνετο δεν είναι τόσο άσχημο τελικά να ¨ζείς¨ εδω μέσα Σήκωσα το βλέμα σιγά απο το πάτωμα τότε και αντίκρισα μπρος μου έναν καθρέφτη. Έδειχνε μία κοπέλα. Εστιάζοντας και κοιτάζοντας καλύτερα άπλωσα φοβισμένα το χέρι μου μπροστά και είδα την κοπέλα να ανταποκρίνεται στην κινησή μου. Ξαφνικά τα χέρια της μεταμορφώθηκαν σε φτερά σαν τα δικά μου. Άσπρα, γεμάτα πούπουλα φτερά , ξεχωριστά στην όψη . Τα θαύμασα για μία στιγμή όμως ξαφνου η κοπέλα έκανε ένα βήμα πίσω , άνοιξε την πόρτα , μου χαμογέλασε για μία τελευταία φορά και .... πέταξε .. ! Πέταξε με όλη της την δύναμη όσο πιο μακρυά γινόταν. Και εγώ καθόμουν εκεί πίσω απο την καγκελόπορτα και την θαύμαζα. Μία μέρα θα την συναντήσω .. Νομίζω.. Παρέα με την γάτα ... θα το δείτε ... μια μέρα ...
By amalia

Η τιμωρία του τίποτα

Η απόλυτη ησυχία είναι τρομακτική.
Δεν γνωρίζεις πότε και αν θα ξεσπάσει γλέντι ήχων..Αν θα αρχίσουν να ερωτοτροπούν οι ήχοι μεταξύ τους, αν θα λυκνίζονται στην απαλή κίνηση του αέρα ή αν ακόμα κάποιοι παραμένουν σοβαρόι και μόνοι σε μια απομακρυσμένη γωνία.
Η απόλυτη ησυχία είναι διαφορετική.
Ξεσυνηθίζεις απο την ανιαρή ρουτίνα του συνεχόμενου,ενοχλητικόυ τίκ τίκ .
Αυτο το τίκ τίκ όμως σου δίνει νόημα..Δίνει νοήμα στην σιωπή, χορεύει με τις σκιές και το άγνωστο.
Μέρες ολόκληρες επικεντρώνεσε σε αυτόν τον ρηχό ήχο , μετράς τα χτυπήματα και είσαι σίγουρος οτι θα υπάρξει και αλλο χτύπημα και μετά αλλο ένα ακόμα ..
Δεν σε ενδιαφέρει απο πού προέρχεται και πού πηγαίνει αυτο το ξόρκι. Αυτο το ξόρκι που στοιχιώνει το μυαλό σου, σ’αρέσει μονάχα να το ακούς , να είσαι σίγουρος οτι θα μείνει εκεί για πάντα. Αυτό το αξιαγάπητο τίκ τίκ έχει γίνει πλέον το ναρκωτικό σου, μια εξάρτηση, ένας λόγος να υπάρχεις .
Ξάφνου βλέποντας την αγάπη που τρέφεις για το μικρό τίκ τίκ το μυαλό και η καρδιά σου μετά απο πολύ σκέψη αποφάσισαν να σου το πάρουν .
Το μυαλό σκοτίνιασε εντελώς. Αν κάποτε υπήρχε ενα μικρό κεράκι στη μέση αυτής της αβύσσου τώρα και αυτό έσβησε αφήνοντας σε σε ένα απέραντο σκοτάδι, ενα απέραντο κενό , ενα απέραντο τίποτα .
Η καρδιά σου σχεδόν σταμάτησε , σταμάτησε τον χρόνο. Σου αφαίρεσε βίαια απο την ζωή σου το τίκ τίκ το οποίο σε βοηθούσε να γνωρίζεις τον χρόνο, να ευελπιστείς για το επόμενο χτύπημα .
Τώρα υπάρχει το τίποτα . Ένα απέραντο , ασπρόμαυρο τίποτα .
Καλώς σε δέχτηκα αγαπητό μου τίποτα .
Το τίποτα αν θες να ξέρεις συνηθιζόταν να ήταν η πιο σκληρή τιμωρία κάποιων αμαρτωλών θεών που τους κατείχε η απλιστία .
Θα έπρεπε να είσαι υπερήφανος που εμφανίζεται το ονομά σου στην λίστα των αποκυρηγμένων θεών ή μήπως να νιώθεις καταραμένος στην αθανασία του τίποτα ?
Τα μάτια σου πιά εχουν εξοικιωθεί στο σκοτάδι και σιγά σιγά διακρίνουν το χορό των σκιών .
Το μυαλό σου εξόντωσε το φυλαχτό που κάποτε υπήρχε και έδινε κίνηση στην θέληση σου.
Και η καρδιά ...Η καρδιά σου έσβησε το τελευταίο κερί που της έδινε χαρά και συμβιβάστηκε στο τίποτα .
«Καλύτερα να γνωρίζεις απόλυτα το τίποτα, παρά να φοβάσε μήπως σβήσει το λιγοστό φώς που γνωρίζεις» είπε με πόνο στην φωνή .
«Αν καταλάβει ο καταδικασμένος το λάθος του η τιμωρία του τίποτα τελειώνει» γράφει με μικρά γράμματα στο τέλος της λίστας των θεών.
Εσύ κατάλαβες το λάθος σου ?
Καλωσήρθες στον κόσμο των ψευδαισθήσεων .
by amalia