Απο τα μάτια σου σε ξεχώρισα στο πλήθος.
Η αλλόκοτη λάμψη τους με
μαγνήτισε.
Η λαμψη αυτή ειναι που δίνει φώς στο
ξεκίνημα της ημέρας μου.
Είναι ο φάρος μου όταν χάνομαι στα σκοτάδια, στην άβυσσο.
Το φανάρι που μου δείχνει το δρόμο καθε βράδυ στον εαυτό
μου.
Είναι οταν σκοτεινιάζουν τα μάτια σου
που γίνεσαι εσυ η ίδια άβυσσος και σε καταπίνεις.
Και δεν ξέρω πια ποια είσαι.
Και χωρίς να ξέρω το γιατι, αυτή η βαναυσότητα με ελκύει
πάνω σου, με ρουφάει.
Ενας λαβύρινθος χωρίς λύση,
Ένας γρίφος χωρίς διέξοδο,
Απο την αρχή σου καταδικασμένη.
Και χάνομαι και γώ μαζι σου γνωρίζοντας πως το βάθος των
ματιών σου ξεπερνά την φαντασία μου.
Ο κόσμος δεν είναι έτοιμος ακομα για ένα αριστούργημα,
Σαν εσένα.
Δεν είσαι έτοιμη, εσύ, για τον κόσμο.
Διοτι εισαι θάλασσα αγαπημένη..
Αγκαλιάζεις κάθετι νεκρό και ερημωμένο.
Άλλοτε με ηρεμία και άλλοτε με τρικυμία στην καρδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου